Agusza na Karelii

Na weekend proponujemy Wam chociaż próbę ucieczki od tej ponurej rzeczywistości. To opowieść o kolejowej podróży. Po wielkim kraju. O tym jak fantastycznie można spędzić czas w pociągu jadąc przed siebie. O tym, jak wiele świata można dzięki temu środkowi transportu zobaczyć. Ilu ciekawych ludzi można tam poznać. Z nadzieją, że wkrótce to wszystko będzie znów możliwe. Życzymy Zdrowia….

Aby skierować myśli naszych czytelników ku czemuś innemu niż wszechobecny wirus w koronie – zapraszam do Rosji. Oczywiście pociągiem, choć miałam okazję podróżować tam prawie wszystkimi środkami lokomocji. Dziś miejscem docelowym będą Wyspy Sołowieckie, położone w malowniczej Karelii. Prawdziwa Rosja – biedna, śpiewna, z duszą…

Ruszam z Petersburga (o dojeździe z Polski przez Litwę i Łotwę może innym razem) pociągiem jadącym docelowo do Murmańska (wysiadam w Kiem). Wybieram opcję najtańszego podróżowania, czyli wagon sypialny, sześdziesięcioosobowy. Skład pociągu jest tak duży, że poszukiwanie wlaściwego wagonu zabiera bardzo dużo czasu. Gdy w końcu się to udaje – trafiam do miejsca, w którym spotykam prawie samych rdzennych Karelczyków, co bardzo cieszy, bo i trening językowy zapewniony i informacje dotyczące regionu, historii z pierwszej ręki. Z Prowadnicą – Opiekunką w każdym z takich przedziałów. Jej zadaniem jest pomoc, ale i nadzór… Picie alkoholu jest oficjalnie zabronione…

W pociągu znajduje się samowar, szklanki w metalowych koszyczkach, dwa sanitariaty na miarę dziewiętnastego wieku. Ale nic to. Po godzinie z dużą grupą znam się z imienia. Poznajemy swoje historie, standard życia, porównujemy zarobki. Dowiaduję się na czym polega „bliska współpraca z Finlandią” – chodzi o dodatkowe, niezbędne źródło utrzymania, czyli przemyt. W przejściu panuje nieustanny ruch – korzystanie z toalety wymusza przejście przez cały wagon, z przystankami na kawałek słoniny i czegoś jeszcze. Kolejka do WC jest nieustannie spora.

W pociągu jest spora grupa dzieci. Żadne z nich nie ma swojej komórki – czytają książki, śpiewają swoje dziecięce piosenki, bawią się. Prędko się do nich dosiadam. Czytamy na zmianę, śmieją się z moich potyczek, uczę ich polskiej piosenki, one mnie rosyjskich. Okazuje się ze znają ich mnóstwo, a każda złożona jest z bardzo wielu zwrotek, które pamiętają. Zostaję mianowana Aguszą.

Pod wieczór słychać pierwsze pieśni śpiewane przez dorosłych… Za oknem zmieniają się krajobrazy – jezioro, a właściwie morze Onega – zachwyca. I przez bardzo długi czas prawie wchodzi do pociągu. O dwudziestej drugiej gaśnie światło. Teoretycznie jest to sygnał, by wrócić na miejsce i pójść spać… W końcu to czynimy, słysząc oddechy i pochrapywania innych podróżnych – już prawie rodziny. W nocy czeka jeszcze niespodzianka – pociągowa policja – chodzi z latarkami świecąc po oczach. Szuka. Uchodźców, zbiegów? Każe mi tylko pochować cenne rzeczy do toreb, bo oczywiście wszystko mam na wierzchu.

W Kiem przesiadka na prom. Ruszam ku Wyspie Sołowieckiej, Zajęczej, Kiży… Ale to już inna opowieść.
Pozostał niedosyt. Niedosyt samego podróżowania właśnie w takich warunkach, ale i niedosyt Rosji. Było jezioro Onega, czas na Bajkał. Przygotowuję się – póki co teoretycznie do podróży koleja transsyberyjską. Może ktoś z czytelników też o tym marzy? Razem raźniej:)

Tekst i zdjęcia; Agnieszka Kośmider